Leestip mei 2021
Annelies Verbeke vervlecht ruim vier millennia jaar literatuur uit de hele wereld. Geïnspireerd door bekende en minder bekende klassieke meesterwerken van vóór 1900 schreef ze vijftien verhalen, die in hun vormexperiment essay, theatertekst, droom of meditatie vermengen.
Het gaat om westerse hoogtepunten als de liederen van Hadewijch, Don Quichot of Moby Dick, maar bijvoorbeeld ook Het hoofdkussenboek
van de Japanse Sei Shōnagon en 'De verheerlijking van Inanna', dat de Soemerische Enheduanna rond 2260 vóór onze jaartelling schreef.
Annelies Verbeke (1976) debuteerde met de internationale bestseller Slaap! (2003). Haar werk verschijnt in vijfentwintig landen. Met haar roman Dertig dagen won Verbeke de F. Bordewijk-prijs, de NRC Lezersprijs en de Opzij Literatuurprijs; voor de verhalenbundel Halleluja ontving ze de J.M.A. Biesheuvelprijs en de Cutting Edge Award. Beide boeken haalden de shortlist voor de ECI Literatuurprijs. Ook won ze de Vlaamse Debuutprijs en het Gouden Ezelsoor. Annelies Verbeke is een fervent ambassadeur van het korte verhaal, een genre waarin ze uitblinkt. Of zoals de Volkskrant schreef: ‘Het korte verhaal past haar als een handschoen.’
Wat wij er van vinden:
Dolblij waren we dat er een nieuw boek van Annelies Verbeke verscheen! Verbeke is één van die auteurs waar we zoveel vertrouwen in hebben, dat we haar boeken ‘blind’ kopen.
Haar intelligentie, humor met een scherp randje, haar verbeelding zijn subliem. Haar engagement voel je als steken onder water, subtiel maar trefzeker. Toch blijft het opgestoken vingertje achterwege.
‘Treinen en kamers’ is een bundel met kortverhalen waarvan het eerste verhaal reeds zelfstandig verscheen. De rest is geënt op klassiekers uit de wereldliteratuur waar ze een eigenzinnige draai aan geeft. Verbeke doet dat fantastisch, de ene wervelende zin volgt op de andere, een waar genot voor de ‘hebzuchtige’ lezer.
- ‘Omdat ze de laatste jaren als een plat, glad steentje met hoge snelheid van de ene overlopende emmer naar de andere was gesprongen, was ze zich steeds consequenter in haar gepersonaliseerde boekenbunker gaan opsluiten om tegen romanfiguren en overleden collega’s te praten. Ze wilde zich omringen met oude dingen van dode mensen. Ze wist ook wel dat zoiets niet noodzakelijk goed moet aflopen.’ - (uit Deserteren)
Alle emoties passeren de revue: je huilt, je lacht, je huivert, je voelt mee, je schrikt, je wordt geprikkeld… Geen lichtzinnige, gemakkelijke lectuur maar rijk, vol en ook melancholisch, zoals wij het graag hebben.
Beoordelingen
Er zijn geen beoordelingen gevonden.
