Belôrf, Amina - Zonder het licht te breken
€ 15,00
Auteur: Amina Belôrf
Titel: Zonder het licht te brekenTaal: Nederlands
Uitgever: Uitgeverij Mammoet
Afmetingen: 6x200x125 mm
Gewicht: 82 gram
ISBN: 9789462672116
Jaar: 2020
Bindwijze: Paperback
Pagina's: 60
Genre: Fictie, Literatuur
Beschrijving:
Ik heb iets om je mee uit te dragen.
Ik schrijf ook jouw verhaal.
Midden jaren 1960 kwam Mohamed Belôrf als gastarbeider naar België. Een halve eeuw later publiceert dochter Amina haar eerste bundel. Tedere, breekbare poëzie over generatietranen, de paracommando’s in Antwerpen en een nummer zijn in een dossier op een bureau in een praktijk van een dokter in een ziekenhuis in een wijk in een straat. Maar ook over stilte als een deken, wuivende windmolens en de zucht naar vleugels.
Amina Belôrf (1990) schrijft proza en poëzie, is maatschappelijk assistente en columniste.
Stijn Tormans, journalist
"Soms zetten mensen op een wonderlijke manier de juiste zinnen achter elkaar. Amina Belôrf maakte een standbeeld van woorden voor haar vader en zijn nieuwe land."
Sarah Wagemans, leerkracht, activiste en schrijfster
"Deze gedichten zijn zoals Amina zelf. Je denkt dat je fijn en fragiel ziet, maar wat je krijgt is een uppercut. In volle schoonheid. Kopen die bundel."
Johannes de Pauw, oud docent wiskunde en muziek, voortgezet onderwijs
“Dit prachtige boekje zou ik als verplichte literatuur willen plaatsen op de boekenlijsten van voortgezet onderwijs. Amina geeft middels een brief aan haar vader op indringende wijze weer hoe het voelt om als dochter van een immigrant in België te wonen. Voor de lezer laat ze in haar inleidende brief de essentie zien van haar “zijn”, haar bestaan. Voor mij, als oud docent voortgezet onderwijs, zo herkenbaar bij mijn oud leerlingen, hier geboren, maar met hun hart soms elders. Haar poëzie is vergelijkbaar met andere moderne vormen van kunst. Tijdens het lezen vraag ik mij af hoe je haar dichtkunst moet interpreteren. Het is modern opgezet, zonder de rijmwoorden die afleiden. Ze speelt soms met zinnen en woorden. Ze laat het vervolgens aan de lezer over om haar teksten zelf te interpreteren. Dit is dan overeenkomstig met non-figuratieve schilderkunst of moderne vormen van muziek. Op pagina 47 van haar dichtbundel vind ik dan een wonderschone kleine tekst met de aanhef: Mild. “kon ik je maar zachtjes zeggen, zonder het licht te breken, dat wat je voelt niet altijd echt is”. Ik zou de aspirant lezers willen zeggen: “kon ik jullie maar zachtjes zeggen, dat deze dichtbundel wel echt is.”
"Soms zetten mensen op een wonderlijke manier de juiste zinnen achter elkaar. Amina Belôrf maakte een standbeeld van woorden voor haar vader en zijn nieuwe land."
Sarah Wagemans, leerkracht, activiste en schrijfster
"Deze gedichten zijn zoals Amina zelf. Je denkt dat je fijn en fragiel ziet, maar wat je krijgt is een uppercut. In volle schoonheid. Kopen die bundel."
Johannes de Pauw, oud docent wiskunde en muziek, voortgezet onderwijs
“Dit prachtige boekje zou ik als verplichte literatuur willen plaatsen op de boekenlijsten van voortgezet onderwijs. Amina geeft middels een brief aan haar vader op indringende wijze weer hoe het voelt om als dochter van een immigrant in België te wonen. Voor de lezer laat ze in haar inleidende brief de essentie zien van haar “zijn”, haar bestaan. Voor mij, als oud docent voortgezet onderwijs, zo herkenbaar bij mijn oud leerlingen, hier geboren, maar met hun hart soms elders. Haar poëzie is vergelijkbaar met andere moderne vormen van kunst. Tijdens het lezen vraag ik mij af hoe je haar dichtkunst moet interpreteren. Het is modern opgezet, zonder de rijmwoorden die afleiden. Ze speelt soms met zinnen en woorden. Ze laat het vervolgens aan de lezer over om haar teksten zelf te interpreteren. Dit is dan overeenkomstig met non-figuratieve schilderkunst of moderne vormen van muziek. Op pagina 47 van haar dichtbundel vind ik dan een wonderschone kleine tekst met de aanhef: Mild. “kon ik je maar zachtjes zeggen, zonder het licht te breken, dat wat je voelt niet altijd echt is”. Ik zou de aspirant lezers willen zeggen: “kon ik jullie maar zachtjes zeggen, dat deze dichtbundel wel echt is.”
