Plaidy, Jean - Hendrik VIII en Katharine Parr

Beschrijving:

Het was weer voorjaar in Engeland. Er bloeiden goudsbloemen langs de oever van de rivier en in het koninklijk park bedekte het geel en groen van de steenbreek de vochtige, zoet riekende aarde, in de hagen barstten de knoppen open en de liedjes van de lijster en de merel klonken door de lucht.
In zijn paleis te Greenwich, het paleis dat hem het liefste was omdat hij er was geboren, was de koning zich terdege bewust van de komst van de lente. Hij was melancholiek en hij wist waarvan daar de reden was. Het was net een goed jaar geleden dat zijn bekoorlijke, maar trouweloze vrouw op zijn bevel haar hoofd had verloren. Een heel jaar! Dat was een lange tijd om zonder vrouw te leven.
Zijn kleine ogen schenen weg te zinken in het opgeblazen gezicht, de mond trok zich samen als hij dacht aan alles wat hij door toedoen van zijn vrouwen had geleden. De eerste twee hadden hem bedrogen; hij was van de ene gescheiden en de andere had hij laten onthoofden; de derde was gestorven toen ze hem een zoon schonk; van de vierde had hij helemaal nooit gehouden en hij was zo gauw mogelijk weer van haar gescheiden, en de vijfde - die trouweloze, speelse Catharine Howard - die hij een heel jaar lang niet had kunnen vergeten, had verleden jaar in februari op de binnenplaats van de Tower haar hoofd op het blok gelegd. Het was volkomen onnatuurlijk dat een man zo moest lijden, en, bedacht hij, ik mag dan koning zijn, maar ik ben ook een man. En het geneesmiddel voor zijn melancholie? Een vrouw!
De koning moest zich een zesde vrouw zoeken....